image description

2017 Alle rechten voorbehouden door © Harry van Hest

Blogartikel

46 co - Met GASTON & LEO achter de coulissen van SLISSE BOUWT (Deel 3)

SLISSE & CESAR ‘Achter de coulissen’ met Gaston & Leo

In de vorige aflevering van deze 3-delige blog, beloofde ik van jullie ook een blik achter de schermen van het theater en vooral van onze tournee te gunnen. Welaan dan, hier gaan wij:

SAMEN IN DE BUS

Omdat een groot deel van onze cast in de regio Antwerpen woont, is er een bus voorzien waarmee wij allemaal samen de reis zullen maken naar de diverse steden waar wij optreden.

De zaal Oud België, in Antwerpen steevast 'Den Ancien Belgique' genoemd, kent iedereen van de ploeg want daar begon het voor elk van ons, dus daar in de Kipdorpvest spreken wij dan ook allemaal samen af.

Onze chauffeur is altijd dezelfde en het is een fantastisch sympathieke man, steeds bereid om te helpen en om bv ook nog iemand onderweg op te pikken.

Daarom leeft iedereen enorm met hem mee als in het begin van onze ‘tournee’ (want regisseur Robert Marcel is er nog bij) onze bus een keer stil valt midden op de autostrade.
Wij leven nog in de GSM-loze tijden, maar gelukkig zijn er nog praatpalen. (FOTO)
Wij dus op de pechstrook van de autostrade gelaten wachten op een vervang-bus en hopen dat wij nog tijdig in het theater voor die avond geraken.

OP 'SCHOOLREIS' & OVERNACHTEN MET DANSERESSEN

Als je meer dan 60 voorstellingen gespreid over 2 seizoenen met elkaar speelt en vooral telkens samen met zo’n bus naar de bestemmingen rijdt, dan groeit er in zo’n bus als vanzelf een schoolreis-sfeer en leer je elkaar echt wel kennen.

Zeker als er iemand als ancien Leo Martin, de familievader in ons stuk 'Slisse bouwt', maar ook een beetje de stamvader van ons hele gezelschap, begint te vertellen.

Leo is altijd een begenadigd muzikant en orkestleider geweest.
Het is trouwens zo dat hij Gaston heeft leren kennen, bij hun eerst occasionele samenwerkingen in 'Oud België'. 

(Doordat hij als orkestleider toch vooraan op het podium stond vroeg Gaston hem ooit om een keer als ‘aangever’ mee te spelen met een van zijn sketches - gewoon omdat er niemand anders beschikbaar was - en die duo-sketches sloegen zo aan dat ze samen beslisten om een vast duo te gaan vormen.)

Dus terwijl wij wachten op onze vervang-bus vertelt Leo honderd uit over hoe hij met z'n orkest Europa rondkruiste, ook met een bus. 

Gezien de afstanden daarbij opliepen, bleven ze met die hele troep geregeld ook overnachten. Uiteraard werd er dan ook een stevig pintje gedronken, artiesten weet je, wat de gedurfde verhalen enkel maar in de hand werkte!
Helemaal pittig worden zijn verhalen als ze niet alleen met muzikanten ‘on tour’ waren maar als er ook balletdanseressen bij waren.

Nu bij ons zal het zo'n vaart niet lopen, want om te beginnen blijven wij niet overnachten en is voor zo'n avonturen ons gezelschap wat klein. Zeker als je weet dat er al drie koppels bij zijn (Tony Bell + Liske, Lou Marcel en zijn vrouwtje en wij de tortelduifjes) o ja en ook nog twee heren van een andere oriëntatie.
Maar dat betekent niet dat wij geen avonturen meemaken!

ONZE RESERVEBUS

Om te beginnen is onze bus op zich dus al een avontuur!

De reserve-bus arriveert gelukkig op tijd en het is best een bijzonder zicht om al die vedetten in ganzenpas langs de autostrade te zien paraderen. (FOTO)

Wanneer wij alsnog keurig op tijd aan de zaal arriveren verdient onze chauffeur dan ook een extra applausje van ons allemaal en uiteraard ook een extra kopje koffie.

Die arme man zal trouwens zo'n 60 keer onze hele voorstelling uitzitten (al dan niet in een foyer of in een cafeetje in de buurt met nog een koffie of zes).

DA's WA D'ANDERS HE...! 

In ons volgende avontuur speelt de bus weer de hoofdrol.
Wij spelen vandaag in de Passage 44 in Brussel!

Ons stuk ‘Slisse Bouwt’ loopt trouwens al enkele weekends in die Passage 44. Het is daarbij interessant om te ervaren dat dit oer-Vlaamse stuk in de hoofdstad zo'n succes heeft, maar daar vanaf.

Wat belangrijker is om weten dat is dat dit theater aan de Pachecolaan ligt, bekend bij alle bezitters van een bankrekening bij het 'Gemeentekrediet', dat later via een omweg langs Dexia, Belfius zal worden.
'Passage 44' is nl eigendom van die bank.
Nu die Pachecolaan, die heeft een behoorlijke hellingsgraad (Brussel => heuvelachtig Brabant weet je).
Wij dus met onze bus bijna aan de Passage 44, als ze plots ‘weer’ stilvalt! Hilariteit alom (wij zijn tenslotte bijna aan de zaal) maar de chauffeur enigszins in paniek want hij staat nog op de rijweg.

Gelukkig 'heeft hij een wagen volgeladen met stoere mannen' die, weliswaar nadat de dames allemaal zijn uitgestapt, uiteraard bereid zijn om te duwen. Want gelukkig is er iets verder naar de zaal toe de nodige ruimte om althans even te stationeren.
Maar stel je voor, in hartje Brussel Gaston en Leo die mee een bus de helling opduwen! (FOTO'S) Een toevallige cameraploeg zou hier een perfecte sketch uit kunnen monteren.

Achteraf, in de kleedkamers komt ras-verteller Leo nog met een extra story, bewerend dat een van de wachtende taxichauffeurs waar wij de bus voorbij duwden, op z'n typisch Brussels naar hem zou hebben geroepen 'Hey pey, da's wa d'aanders dan oep den teivej van oe klute te maoke hei !'.

(Mocht je geïnteresseerd zijn in wat er toen met de bus gebeurd was?!
Wel de Pachecolaan met z’n helling, was de benzinetoevoer van de bus fataal geworden. Als je benzinevoorraad al vrij beperkt is, geeft de meter aan dat je wel nog een eind kan rijden, maar als op een helling al de benzine achteruit stroomt in de tank en al naargelang het type en bouwjaar van de bus, dus weg van het kolkje dat naar de benzineleiding leidt, dan val je gewoon stil ! Wat ons dus overkwam!)


ACHTER DE COULISSEN

Wat je wel eens ziet in (Amerikaanse) films dat is dat de acteurs achter de coulissen of ‘back stage’ in riante loges worden gehuisvest waar de ijskast ruim gevuld is met al wat zij gevraagd (of geëist) hebben.
Ik kan iedereen geruststellen bij ons in Vlaanderen is dat niet zo!
Afhankelijk van de leeftijd van de locatie zit je in stoffige kamertjes met gammele tafeltjes en dito stoelen, of heb je hel verlichte ruimtes die doen denken aan schoolrefters.

Wat ik wel leerde tijdens deze lange tour, dat is dat de belangrijkste acteurs steeds loges krijgen het dichtst bij het podium. In oude theaters kan dat betekenen dat tweede en derderangs acteurs wel wat trappen dienen te lopen.
Overigens, zoals je allicht vermoed, ik heb in geen enkel van die vele theaterloges ook maar één ijskast zien staan!

Ook achter diezelfde coulissen is er steeds een extra ploeg stille werkers aan de slag, nl de technici van de diverse theaters, in het jargon ‘machinisten’ genoemd. Samen met onze vaste toneelmeester Rudy, is dat het  team dat de decorwissels organiseert, de belichting regelt en de muziek stuurt (want ik zet bij mijn danske niet écht zelf de pick-up op natuurlijk - Blog 45 ). Acteurs zullen wel al eens helpen door wat glazen op een feesttafel te zetten, maar het grote werk gebeurt toch door die handige jongens die (liefst) nooit in de schijnwerper staan.
Oh ja en er is ook onze ‘souffleuse’ Lucienne.
Deze dame die vanaf de eerste repetitie steeds stand-by is om als er iemand ‘door zijn tekst valt’ in te grijpen. Zij zit soms urenlang in een benauwd hokje vooraan in de vloer van het podium, waar ze af en toe zelfs door onze technische mensen uit dient bevrijd te worden. (FOTO)

VERVELING

Terwijl die wel ‘handige Harry’s’ dus ijverig aan het werk zijn focussen de acteurs zich achter de coulissen op andere zaken. Want al naargelang de frequentie en het belang van je rol, of van in welk bedrijf je rol aan de beurt is, heb je ook best een hoop vrije tijd achter de coulissen.
Bij de eerste voorstellingen ben je dan nog volop bezig met het herlezen/studeren van je 'tekst-brochure' (of het repeterenvan je dansje (FOTO)) maar na de 5de of 10 de voorstelling hoeft dat uiteraard niet meer.
Wij zullen dit stuk zo'n 60 keer, gespreid over twee seizoenen spelen, dus ga je al snel elkaar in de verloren momenten entertainen met straffe verhalen en allerlei gekkigheid (FOTO's), helpen bij de kostuumwissels (FOTO’s) of je zit je te vervelen,
of ... je zoekt een creatieve bezigheid.

Voor dit laatste kies ik, nu ja dan toch voor een 'bezigheid'.
Tijdens momenten dat anderen zich over het algemeen zouden vervelen, durf ik wel eens beginnen tekenen. Niet dat ik kàn tekenen, maar ik vind het wel fijn om op zo’n momenten het gevoel te hebben dat ik toch 'iets' aan het doen ben.
Dus begin ik na een eerste reeks voorstellingen, als ook bij mij de beginnersstress stilaan verdwenen is, aan een 'portretten galerij’ van onze Slisse Bouwt ploeg.
Het plan is om van elke acteur een tekening te maken gecombineerd met haar/zijn foto uit ons programmaboekje (FOTO's) en daar ook nog een quote bij van hun tekst in het stuk.

Uiteraard begin ik met Slisse & Cesar zelf, alias Leo & Gaston. Die zijn zo dankbaar als typetjes dat ik van elk van hen er zelfs twee zal maken. Maar niemand ontsnapt, want wij hebben nog heel wat voorstellingen te gaan! De hele reeks tonen zou allicht wat te veel van het goede zijn, maar je vindt er alvast enkele in onze FOTO-galerij.
Deze tekeningen zal ik achteraf allemaal keurig kopiëren en iedereen van de ploeg als souvenir meegegeven bij de ‘fare-well party’, helemaal op het einde van onze eerste reeks.
Die party word ook nog een bijzonder verhaal maar dat is voor een volgende paragraaf.

NA DE VOORSTELLING

Oh ja, af en toe gaan wij met een flink deel van de ploeg na een voorstelling wel eens een pintje drinken samen. En nog 'af en toe'er' evolueerde dat zelfs tot een heus feestje waarbij de deur van het 'cafeetje van die avond' op slot gaat, de stoelen op tafel, muziekje op en dansen maar! Nu ja ik beperk mij dan tot het maken van FOTO's, want zoals men ondertussen al weet, is dansen niet echt mijn ding (buiten die minuut Calypso in mijn rol dan).
Het sfeertje van dit soort avonden evolueert echt wel in de richting van de stoere verhalen die wij Leo hoorden vertellen over de ’échte’ showbizz-wereld.
(Vandaar dat dit zo’n korte paragraaf is!  ;-)

AFSCHEIDSFEESTJE! EERST MET HET PUBLIEK

Ook wij hadden een afscheidsfeestje ‘een fin de saison’ zoals dat in theatertermen heet, na onze eerste reeks voorstellingen. (Wij wisten ‘toen’ nog niet dat er nog een tweede reeks zou volgen.)
De sfeer daarvoor was al gezet tijdens de allerlaatste voorstelling in ‘Den Arenberg’. Uiteraard weet ook het publiek dat dit dan de laatste voorstelling van een lange reeks is en traditioneel, wacht men dan gezamenlijk op welke verrassingen de ‘machinisten’, in petto hebben.

Bij ons werd dat opgespaard voor tijdens de finale van het stuk namelijk tijdens de feestmaaltijd bij het huwelijk van Slisse’s dochter.

Op een bepaald moment zit het hele gezelschap daarvoor achter een lange feestelijke tafel in de nieuwe woning van de familie Slisse. FOTO
En dan gebeurt het!
Tijdens de plechtige toespraak van de pater familias Slisse, begint de luchter die centraal boven de tafel hangt, nl op een neer te dansen. 

Het grappige is dat in eerste instantie enkel de toeschouwers in de zaal dat zien. Want die luchter met uiteraard brandende lampjes, geeft eigenlijk slechts een ‘vals’ licht voor ons, de acteurs, want het hele podium is natuurlijk ook met andere toneelspots volledig uitgelicht.

Maar door de reacties van de zaal merken ook wij na een tijdje dat er iets aan de hand is en krijgt de hilariteit ook ons in zijn greep.
Uiteraard weten die machinisten bij wie ze zoiets kunnen doen, want ook een beroepsacteur kan de kluts kwijt raken als er zo iets onverwachts gebeurt. Ik weet ook niet meer wat hij precies gezegd heeft maar vader Slisse, alias Leo zal allicht wel op zijn pootjes gevallen zijn en zijn toespraak afgerond hebben met weer wat commentaar op de aannemer en de architect die in het hele stuk, dat niet voor niets ‘Slisse Bouwt’ als titel kreeg, al de kop van jut waren..

(Ik durf er ook niet aan te denken wat er zou gebeurd zijn als die technische ploeg zoiets had uitgehaald tijdens mijn krampachtig ingeoefende dansje in die finales scene!)


AFSCHEIDSFEESTJE, NU 'ONDER ONS'!

En ‘bij’ ons!

Ik bedoel: bij ons thuis in de kelder!

Wij hebben namelijk heel de ploeg bij ons thuis in ons ‘MuZeum-keldertje’ uitgenodigd.
Dat keldertje is een netwerk-verhaal op zich en dat komt later nog wel eens aan de beurt in een blog. Laat ik mij hier beperken met te vertellen dat van het 16de eeuwse bouwval dat wij ooit kochten, de gewelfde kelder het eerst werd gerestaureerd en ingericht als receptieve ruimte. Ideaal dus ook voor onze ‘Fin de Saison’ met de Slissen-ploeg.

Ronny, de manager van Gaston & Leo die er die avond ook bij is, heeft mij op weg naar de happening 2 zaken ingefluisterd:

 1) Zolang er genoeg wisky is, dan blijven Gaston en Leo wel 
 2) Leo verjaart vandaag!

Wij dus in zeven haasten nog wisky en een grote koekjesdoos als een soort verjaardagstaart (en kaarsjes) gaan zoeken en gezien nachtwinkels nog niet zijn uitgevonden is dat best effe spannend.
Maar zoals je op de FOTO’s kan zien, het is allemaal gelukt!


VRIENDEN VOOR HET LEVEN  
Wordt men vrienden voor het leven tijdens zo'n toer? Niet echt, de harde wet van de show business maakt dat je (als het je goed gaat) na dit project zoveel andere uiteenlopende opdrachten krijgt, dat de samenhorigheid van dit theaterproject snel zal verwateren.
Gaston en Leo zal ik wel nog enkele keren tegenkomen.
Eerst voor een samenwerking met het weekblad Knack mijn vaste werkgever. Ik organiseer hiervoor een avond waarbij ze als gastvedetten optreden in de piste van het Circus Boltini (FOTO) en wel op een piste-zeil met een reuzegrote logo van Knack.
Jaren later zal ik als freelancer ook nog een interview met hen doen voor de Vier Kleurenkrant ‘Ons Antwerpen’. (FOTO)
Met Gaston speel ik ook nog een keer, als presentator van een miss verkiezing, mee in een van zijn korte sketchkes voor televisie.
Maar dat is het!

Tony Bell en zijn vrouwtje Liske zal ik zelfs nooit meer tegenkomen. Ook Lou Marcel, Wim Van Den Begin, Lucienne Steiner niet.
Norma Hendy, mijn ‘eigen’ zuster in het stuk, herkent mij zelfs niet meer als ik haar, weliswaar jaren later, tegenkom in het Casino van Oostende tijdens de 'Eregalerij van Radio 2'. (PS ze heeft dat later ruimschoots goed gemaakt bij volgende gelegenheden. Zij is trouwens de enige van de totale cast die nog actief is in de artiestenwereld en die ik dus nog zal tegn komen.)
Eén iemand zal ik ook nog geregeld terugzien nl Paul, Slisses schoonzoon. Dat komt omdat ‘de Pol’ geruime tijd voor het Fakkeltheater in Antwerpen werkte, waarvan de dienstingang uitkomt in het straatje waar ik woon.

Even is er nog sprake geweest dat Gaston en Leo ook het stuk ‘La Cage Aux Folles’ zouden gaan spelen. Ik droomde gelijk al van de rol van (weer) de zoon des huizes, die zijn verloofde komt voorstellen, in dit briljant humoristische stuk.
Edoch, het heeft niet mogen zijn!
‘La Cage’ gaat namelijk over een cabaret in Z-Frankrijk met als hoofdrollen een ‘drag-queen’ (een rol die Gaston met plezier wilde spelen) en haar/zijn partner. Deze laatste is weliswaar veel minder extreem en dus ook zeer mannelijk gekleed inclusief snor, maar toch wel echt van dezelfde oriëntatie en die rol zag Leo zich niet spelen. Jammer, want dit had vast ook jaren gelopen!

Maar het is goed geweest!
‘Slisse bouwt’ is een godsgeschenk waar ik steeds erg dankbaar voor zal blijven want vanaf dan zal mijn artistieke carrière een stevige vlucht nemen en dat voor de rest van mijn professionele leven. Of hoe een 1,50 meter op een persconferentie een mens zijn leven kan veranderen (zie BLOG 44 )


289 likes

Wenst u meer informatie?

Wenst u meer informatie omtrent de mogelijkheden voor uw evenement, of zoekt u een coach die uw communicatieve vaardigheden kan aanscherpen?
Dan kan u altijd vrijblijvend contact opnemen via volgende link: